Beste dagboek,
Vandaag gebeurde het onmogelijke. De wereld keek ademloos, terwijl Neil Armstrong zijn eerste stappen op de maan zette. Het is bijna onmogelijk om het gevoel te beschrijven. Een gevoel van overweldigende trots, vermengd met een vreemde, tintelende angst. Zoals de wereld zelf zijn adem inhield.
Ik keek naar de uitzending met mijn familie, ineengedoken rond de oude zwarte en witte televisie. Mijn vader, meestal een man van weinig woorden, mompelde "ze deden het", zijn stem dik van emotie. Mijn moeder, wijd ogen wijd met verwondering, bleef herhalen:"Ze zijn eigenlijk op de maan!"
Het leek een droom, een scène rechtstreeks uit een sciencefictionfilm. Daar was hij, Neil Armstrong, een man in een witte ruimtepak, die de Amerikaanse vlag in het maanstof plantte. Het beeld zal voor altijd in mijn geheugen worden geëtst.
Terwijl hij sprak, beschreef zijn stem van emotie van emotie en beschreef de "één kleine stap voor de mens, één gigantische sprong voor de mensheid", ik voelde een brok in mijn keel. Dit was meer dan alleen een wetenschappelijke prestatie, meer dan alleen een nationale triomf. Het was een bewijs van de menselijke geest, voor ons meedogenloze streven naar kennis en verkenning.
Ik weet niet wat de toekomst in petto heeft, maar ik weet dit:vandaag hebben we de sterren aangeraakt. Het onmogelijke is werkelijkheid geworden. En daarvoor voel ik een diep en diep gevoel van ontzag, van dankbaarheid, van hoop.
Dit is een dag die voor altijd in de geschiedenis zal worden geëtst. Een dag waarop de mensheid, met al haar gebreken en worstelingen, voorbij de beperkingen van deze aarde reikte en het gezicht van het onbekende raakte.
Welterusten, dagboek.
En welterusten, maan.