Houston nadert de obelisk met een gevoel van verwondering en bijgeloof . Zij vreest oversteken binnen de omheining eromheen en voelt de aanwezigheid van haar collega- geïnterneerden . "Dan , alsof die oprijst uit de grond om ons heen op de vallei , begon ik de eerste fluistert bijna onhoorbaar hoor , van al die duizenden die had hier ooit gewoond , een groot , winderig geluid van de geest van dat leven . "
The Rock Gardens
Wandering verder in Manzanar , Houston ontdekt de verstrooide rotstuinen dat de mannen van het kamp rond de trap naar hun kazernes . Ze beschrijft de rotsen , zorgvuldig geselecteerd op hun vorm en uitstraling , als " typisch Japanse " en als monumenten "iets blijvend de mens . " Deze stenen , zoals de obelisk , hebben ook een stem . " Elke steen was een mond , spreken voor een gezin , voor een man , die hem op de stoep verfraaid . "
De Stepping Stone
Houston eindigt de beschrijving van haar tour van Manzanar op een opstapje ze verbeeldt markeerde de voorkant van barakken van haar familie . Deze keer , de steen houdt minder belang dan de keten van gedachten te provoceert . Ze herinnert zich haar vader brandende kurk aan de behandeling van haar moeder ziek terug op de stappen die een paar dagen voor de familie verliet het kamp , en ze de herinnering dat ze is gekomen om terug te winnen vindt : de " nieuw leven ingeblazen wildheid in de ogen van Papa's , " schrijft ze . Het was de blik van verzet hij droeg als de familie vertrok het kamp van haar vader gewaardeerde maar vervallen blauwe Nash .
Inheritance
Houston 's terugkeer naar Manzanar bijna 30 jaar na ze verliet voort uit een gevoel dat ze haar jeugdervaringen had gedacht. Jammer had haar familieleden verhinderd openlijk spreken over het kamp . De stenen artefacten ontdekt ze leiden haar door een reeks van herinneringen , culminerend in de opstanding van een trots en uitdagend vader , die stof toe te voegen aan haar verleden . Als ze wegging Manzanar voor de laatste keer , dat ze " zou dragen dat het ... als de rest van mijn erfenis. "