Allegro is een van de meest voorkomende tempomarkeringen die in de westerse klassieke muziek worden gebruikt. Het wordt vaak aangetroffen in delen van symfonieën, sonates, concerten en andere instrumentale stukken, maar ook in opera's, oratoria en andere vocale werken.
De term 'allegro' komt van het Italiaanse woord 'allegro', wat 'vrolijk', 'levendig' of 'vrolijk' betekent. Dit weerspiegelt het heldere, vrolijke karakter dat doorgaans wordt geassocieerd met muziek in allegro-tempo.
Allegro staat vaak in contrast met andere tempomarkeringen zoals Adagio (langzaam en sierlijk), Andante (gematigd tempo) en Presto (zeer snel).
Hier zijn enkele voorbeelden van muziekstukken in allegro tempo:
1. "Allegro" uit Beethovens Symfonie nr. 5 in C Minor
2. "Allegro con brio" uit Mozarts Symfonie nr. 40 in G mineur
3. "Allegro vivace" uit Haydns Strijkkwartet in C Major, Op. 76, nr. 3
4. "Allegro ma non troppo" uit Bachs Brandenburgs Concerto nr. 3 in G majeur
5. "Allegro furioso" uit Vivaldi's Vioolconcert in a mineur, op. 3, nr. 6