De regels van dansmarathons waren eenvoudig:paren of individuen dansten zo lang als ze konden, met pauzes die alleen waren toegestaan voor essentiële toiletbezoeken of medische hulp. Het laatste koppel dat overblijft, wint een geldprijs, die kan oplopen tot $ 10.000.
Dansmarathons werden vaak gehouden in grote balzalen of auditoria en duurden dagen of zelfs weken. De dansers werden voortdurend door juryleden gecontroleerd om er zeker van te zijn dat ze zich aan de regels hielden. Als een stel betrapt werd op een pauze die langer duurde dan de toegestane tijd, werden ze gediskwalificeerd.
De omstandigheden bij dansmarathons waren vaak afmattend. De dansers dansten vaak in strakke kleding, in extreem warme en drukke omstandigheden. Ze stonden ook vaak onder druk van de juryleden en het publiek om door te gaan.
Als gevolg van de zware omstandigheden raakten veel dansers gewond of uitgeput. Sommigen stierven zelfs. In 1928 stierf een 22-jarige vrouw genaamd Lenora "Buddy" Rogers na zeven dagen dansen tijdens een dansmarathon in Salt Lake City, Utah. Haar dood leidde tot publieke verontwaardiging en dansmarathons werden in veel steden verboden.