Moderne harmonie, een term die vaak door elkaar wordt gebruikt met " laat-Romantic "of" Post-Romantic "Harmony verwijst naar een belangrijke verschuiving in harmonische taal die ontstond in de late 19e en vroege 20e eeuw. Het vertegenwoordigt een afwijking van de gevestigde regels en conventies van klassieke en romantische harmonie, het onderzoeken van nieuwe en vaak complexe manieren om akkoorden te manipuleren en muzikale spanning en resolutie te creëren.
Hier is een uitsplitsing van belangrijke functies:
Key -kenmerken:
* Uitgebreid akkoordvocabulaire: Componisten omarmden uitgebreide akkoorden , die aantekeningen bevatten buiten de traditionele triaden en zevende akkoorden. Dit omvat akkoorden met toegevoegde 9e, 11e en 13e, waardoor rijkere en complexere harmonische texturen worden gecreëerd.
* dissonantie en dubbelzinnigheid: Dissonantie werd een centraal element, ter vervanging van de duidelijke resolutie en medeklinkergeluiden van eerdere perioden. Moderne harmonie bevat vaak onopgeloste dissonanties en dubbelzinnige akkoordprogressies, waardoor de luisteraar in een staat van harmonische onzekerheid wordt.
* chromaticisme: Verhoogd gebruik van chromaticisme (Opmerkingen buiten de sleutel) creëert een gevoel van spanning en instabiliteit. Frequente chromatische veranderingen en modulaties (verschuivingen in sleutel) dragen bij aan de dubbelzinnigheid en onvoorspelbare aard van de muziek.
* tonaliteit en atonaliteit: Moderne harmonie onderzocht beide tonaliteit (het gebruik van een sleutelcentrum) en Atonality (de afwezigheid van een duidelijk sleutelcentrum). Sommige componisten, zoals Schoenberg, omarmden de atonaliteit volledig, terwijl anderen, zoals Debussy, tonaliteit op een minder traditionele, meer vloeiende manier gebruikten.
* Verhoogde complexiteit en experimenten: Moderne harmonieën tarten vaak conventionele harmonische regels en omarmen onconventionele akkoordprogressies en structuren. Componisten experimenteerden met nieuwe concepten zoals polytonaliteit (het gebruik van meerdere toetsen tegelijkertijd) en polychords (Combinaties van akkoorden die samen worden gespeeld).
Impact en invloed:
* breken met traditie: Moderne harmonie daagde de gevestigde harmonische normen uit het verleden uit, wat leidde tot een dramatische verschuiving in muzikale taal en esthetiek.
* Nieuwe geluiden en uitdrukkingen: Het opende nieuwe sonische mogelijkheden en stelde componisten in staat om een breder scala aan emoties en ideeën uit te drukken.
* invloed op latere muziek: Moderne Harmony heeft een diepe invloed gehad op daaropvolgende muziekstijlen, waaronder jazz, filmscores en hedendaagse klassieke muziek.
Opmerkelijke componisten:
* Richard Wagner: Bekend om zijn complexe harmonieën en gebruik van leitmotifs.
* Gustav Mahler: Onderzochte grootschalige structuren en emotionele intensiteit door harmonische innovatie.
* Claude Debussy: Pionierde impressionistische harmonie, gekenmerkt door vloeibaarheid, dubbelzinnigheid en chromaticisme.
* Arnold Schoenberg: Ontwikkelde de twaalf-tone techniek, een systeem voor het componeren van atonale muziek.
* Igor Stravinsky: Gebruikte gedurfde en dissonante harmonieën in zijn balletten en orkestrale werken.
Moderne harmonie is geen unieke stijl, maar eerder een brede beweging die verschillende benaderingen en technieken omvat. De impact ervan op de muzikale geschiedenis valt niet te ontkennen, omdat het een nieuw tijdperk van experimenten en innovatie in harmonie inluidde, waardoor het geluid van muziek in de 20e eeuw en daarna werd gevormd.