In het epische gedicht Beowulf wordt het principe van "show, don't tell" veelvuldig gebruikt om het verhaal tot leven te brengen en een levendige en gedenkwaardige ervaring voor de lezer te creëren. Hier zijn een paar voorbeelden van hoe dit principe wordt toegepast in Beowulf:
- Beschrijvend taalgebruik :Het gedicht gebruikt rijke, beschrijvende taal om levendige beelden te schetsen van de personages, instellingen en gebeurtenissen. Bij het beschrijven van het monster Grendel gebruikt het gedicht bijvoorbeeld beelden en metaforen om een gevoel van angst en angst te creëren:
> "Van het moeras, van de bodem
Van de mistige heidevelden kwam Grendel,
Die door de verlaten vennen spookte,
De moerassen en bergen,
Het huis van de monsters."
- Actie :Het gedicht leunt ook sterk op actie om informatie over te brengen en de plot vooruit te helpen. In plaats van eenvoudigweg te stellen dat Beowulf een sterke krijger is, toont het gedicht hem in actie, vechtend tegen Grendel en de draak, en toont hij zijn moed en kracht door zijn daden.
- Dialoog :Dialoog is een andere effectieve manier om in de literatuur 'show, don't tell' te gebruiken. Beowulf gebruikt dialoog om de motivaties en relaties van personages te onthullen, en om belangrijke informatie over het verhaal te verschaffen. Het gesprek tussen Beowulf en koning Hrothgar vóór het gevecht met Grendel onthult bijvoorbeeld de nood van de koning en de vastberadenheid van Beowulf om te helpen.
Over het geheel genomen wordt het principe van ‘show, don’t tell’ effectief gebruikt in het epische Beowulf om een boeiendere en meeslepende ervaring voor de lezer te creëren, waarbij de personages, instellingen en gebeurtenissen op een levendige en gedenkwaardige manier tot leven worden gebracht.