Emotionele oproepen: Antony begon zijn toespraak door een beroep te doen op de emoties van de menigte. Hij toonde Caesars bloedige mantel en beschreef de wonden die hij had opgelopen, wat gevoelens van sympathie en woede bij het publiek opwekte.
Gebruik van Pathos: Antonius gebruikte pathos, een beroep op emoties, door de vriendelijkheid, vrijgevigheid en liefde van Caesar voor het Romeinse volk te benadrukken. Hij portretteerde de samenzweerders als harteloze verraders die hun leider en het vertrouwen van het volk hadden geschonden.
Retorische vragen: Antony gebruikte retorische vragen om de menigte erbij te betrekken en hen de motieven en acties van de samenzweerders in twijfel te laten trekken. Hij vroeg waarom de samenzweerders het leven van Caesars medeconsul, Marcus Brutus, hadden gespaard en waarom ze het volk geen rechtvaardiging voor hun daden hadden gegeven.
Contrasten: Antony contrasteerde de deugden en prestaties van Caesar met de waargenomen tekortkomingen en wandaden van de samenzweerders. Hij benadrukte de overwinningen van Caesar op het slagveld en zijn plannen om Rome te verfraaien, waardoor het publiek het gevoel kreeg dat ze een groot leider en weldoener hadden verloren.
Manipulatie van de publieke opinie: Antonius manipuleerde de publieke opinie door te beweren dat de samenzweerders Rome tot slaaf wilden maken. Hij gebruikte woorden als ‘tirannie’ en ‘slavernij’ om angst en wrok onder de menigte op te wekken, wat erop duidde dat de samenzweerders een bedreiging voor hun vrijheid vormden.
De wil van Caesar benadrukken: Antonius onthulde het testament van Caesar, dat genereuze legaten aan het Romeinse volk bevatte, wat hun verdriet en woede verder aanwakkerde. De menigte voelde zich verraden dat de samenzweerders hen van Caesars beoogde vrijgevigheid hadden beroofd.
Uitbeelding van de samenzweerders: Antony portretteerde de samenzweerders als koude, berekenende moordenaars die handelden uit persoonlijke ambitie en jaloezie. Hij beschreef ze als ‘slagers’ en ‘schurken’, wat de negatieve perceptie van hun daden versterkte.
Door deze tactieken vakkundig te combineren, kon Antony het sentiment van de menigte tegen de samenzweerders beïnvloeden, waardoor een klimaat van publieke verontwaardiging ontstond dat uiteindelijk tot hun ondergang leidde.