De vergelijking met een moeder ligt in de verzorgende, beschermende en toegewijde aard van zowel Antigone als een moederfiguur. Antigone's liefde en vastberadenheid om de begrafenisrechten van haar broer te respecteren, brengen haar in lijn met de traditioneel moederlijke rol van het zorgen voor en beschermen van het gezin. De context waarin zij deze kwaliteiten tentoonspreidt, ondermijnt echter de normen die in de oude Griekse samenleving aan vrouwen werden toegekend.
De ironie ontstaat omdat vrouwen in de meeste oude Griekse samenlevingen werden gedegradeerd tot huishoudelijke taken en er niet werd verwacht dat ze zich actief zouden bezighouden met kwesties van politiek, recht of maatschappelijke geschillen. Ze waren in de eerste plaats beperkt tot het huishouden en werden niet gezien als mensen die over de macht of autoriteit beschikten om beslissingen te nemen die de mannelijke dominantie of gevestigde normen in twijfel konden trekken.
Door Antigone af te schilderen als een vrouw die deze grenzen tart, haar morele principes laat gelden en de autoriteit van een koning ter discussie stelt, creëert Sophocles een ironisch contrast. Hij daagt de genderrollen en machtsstructuren van zijn tijd uit en benadrukt de inherente spanning tussen de verzorgende moederkwaliteiten en de felle onafhankelijkheid en keuzevrijheid die Antigone aan de dag legt.
Bovendien wordt het ironisch dat Antigone, bekend om haar onwankelbare loyaliteit aan haar familie, gedwongen wordt te kiezen tussen haar plichten als zuster en de eisen van de staat, een dilemma waarmee mannelijke personages in Griekse tragedies traditioneel worden geconfronteerd. Deze omkering onderstreept verder de complexiteit en ironie rond haar karakter en de ondermijning van gendernormen in het stuk.