Deze symfonie werd in 1824 gecomponeerd en was Beethovens laatste volledige symfonie. Het staat bekend om zijn monumentale schaal en het gebruik van de menselijke stem in het laatste deel.
Het stuk begint met een grootse en majestueuze inleiding waarin de hoofdthema's van de symfonie worden vastgelegd. Vervolgens onderzoekt de symfonie een breed scala aan emoties, van triomfantelijk en vreugdevol tot donker en tragisch.
Het laatste deel van de symfonie, dat bekend staat als de "Ode aan de Vreugde", is een zetting van Friedrich Schillers gedicht "An die Freude" ("Aan de vreugde"). Het is een krachtige en opbeurende beweging die de eenheid en vreugde van de hele mensheid viert.