1. Uniek timbre: Het kenmerkende en zachte geluid van de saxofoon voegt een nieuwe laag kleur en textuur toe aan het orkestensemble. Het veelzijdige karakter zorgt voor zowel warme, lyrische lijnen als levendigere, energieke solo's.
2. Uitgebreid bereik: De saxofoon biedt een breed scala aan noten, die zowel de lage als de hoge registers bestrijken, wat nuttig kan zijn bij het bieden van harmonische diepte en melodische variatie.
3. Flexibiliteit: De saxofoon kan behoorlijk veelzijdig zijn qua articulatie en dynamiek. Deze flexibiliteit zorgt ervoor dat het goed kan worden gecombineerd met verschillende orkestsecties en kan worden gebruikt voor een verscheidenheid aan muziekstijlen.
4. Soloïstische kansen: Het unieke timbre en de expressieve mogelijkheden van de saxofoon maken hem vaak een uitstekende keuze voor solopassages in orkestwerken, waardoor momenten van contrast en interesse worden toegevoegd aan een groter orkeststuk.
5. Moderne composities: In de hedendaagse klassieke muziek experimenteren componisten vaak met niet-traditionele instrumenten en ensemblecombinaties. De opname van de saxofoon weerspiegelt de evoluerende aard van orkestschrijven en de wens om nieuwe soundscapes te verkennen.
6. Jazzfusion: De sterke associatie van de saxofoon met jazzmuziek heeft ertoe geleid dat sommige orkestcomposities klassieke en jazzelementen vermengen. In deze context kan de saxofoon een brug slaan tussen deze genres, waardoor een dynamisch en veelzijdig orkestgeluid ontstaat.
Het is echter vermeldenswaard dat de saxofoon geen hoofdbestanddeel is van de standaard orkestinstrumentatie. Het gebruik ervan komt vaker voor in specifieke stukken, arrangementen of hedendaagse werken, dan als standaard orkestlid.