Klarinet: De klarinet, met zijn kenmerkende mondstuk met één riet, verscheen voor het eerst aan het einde van de 17e eeuw, maar werd op grote schaal gebruikt tijdens het klassieke tijdperk. Het voegde warmte, helderheid en behendigheid toe aan het orkest, vooral in de hogere registers.
Bassethoorn: De bassethoorn, een grotere versie van de klarinet, breidde het bereik van het instrument naar beneden uit, wat voor een dieper en rijker geluid zorgde. Het bevatte extra toetsen voor verbeterde intonatie en verbeterde expressiviteit.
Fagot: De fagot, een houtblazersinstrument met dubbel riet, werd een belangrijk onderdeel van klassieke ensembles. Dankzij het brede bereik en de veelzijdigheid kon hij zowel melodieuze als ondersteunende lijnen spelen, waardoor diepte en textuur aan het orkestgeluid werd toegevoegd.
Trombone: De trombone, met zijn unieke schuifmechanisme, zorgde voor een breder scala aan tonen vergeleken met andere koperblazers. Het voegde flexibiliteit, dynamische controle en een majestueuze, sonore stem toe aan de orkest- en kopersecties.
Pianofort: De fortepiano, een vroege versie van de moderne piano, was een belangrijke ontwikkeling. Met dit nieuwe type piano konden pianisten zowel luide als zachte geluiden produceren door de druk die op de toetsen werd uitgeoefend te variëren, waardoor een dynamisch bereik ontstond dat de mogelijkheden van het klavecimbel te boven ging.
Pauken (pauken): Stembare pauken, die een pedaalmechanisme gebruikten om de toonhoogte aan te passen, kwamen steeds vaker voor in het klassieke tijdperk. Ze zorgden voor meer controle en precisie, waardoor de expressieve mogelijkheden van percussie-instrumenten werden vergroot.
Deze nieuw geïntroduceerde instrumenten voegden de timbrale diversiteit toe en breidden de expressieve mogelijkheden van klassieke ensembles uit, waardoor het geluid en de reikwijdte van orkestmuziek in deze periode werden getransformeerd.