1. Embouchure :Door de embouchure aan te passen, kan de speler de hoeveelheid lucht regelen die door de fluit stroomt, waardoor de luidheid van het geluid rechtstreeks wordt beïnvloed. Een kleinere embouchure-opening beperkt de luchtstroom, wat resulteert in een zachtere toon, terwijl een grotere embouchure-opening meer luchtstroom en een luider geluid mogelijk maakt.
2. Blaaskracht :De speler kan de luidheid van de fluit variëren door de blaaskracht te variëren. Zacht, ontspannen blazen produceert een zachter geluid, terwijl het verhogen van de kracht van de lucht die uit de longen wordt geblazen het geluidsniveau verhoogt.
3. Luchtrichting :De hoek van de luchtstroom die op het embouchuregat is gericht, heeft ook invloed op de luidheid van het geluid. Door de lucht loodrecht over de embouchure te richten, ontstaat een luider geluid dan wanneer de lucht onder een schuine hoek wordt gericht.
4. Vingerplaatsing :De plaatsing van de vingers op de toetsen kan de luidheid beïnvloeden. Als u de toetsen bijvoorbeeld helemaal indrukt (ook wel 'key-beddening' genoemd), kunt u een voller geluid produceren dan wanneer de vingers de toetsen slechts gedeeltelijk indrukken. Deze precieze vingerzettingstechniek beïnvloedt de duurzaamheid, resonantie en luidheid van de toon.
5. Fluitconstructie en materialen :Het ontwerp, de constructiematerialen en de boring van de fluit kunnen van invloed zijn op het volume. Bepaalde fluiten zijn ontworpen met akoestische kenmerken, zoals grotere boringen of aangepaste sleutelmechanismen om de projectie en de algehele luidheid van het instrument te verbeteren. Verschillende materialen die bij de fluitconstructie worden gebruikt, zoals edelmetalen, kunnen ook subtiele variaties in luidheid en toonkarakteristieken produceren.
6. Selectie kopstuk :Professionele fluitisten bezitten vaak meerdere kopstukken, elk met verschillende kenmerken. Sommige kopstukken zijn mogelijk geschikter voor specifieke speelstijlen of dynamiek. Een fluit met een kopstuk dat een grotere luchtstroomweerstand ondersteunt, is mogelijk geschikter voor luidere passages of orkestrale instellingen in vergelijking met een kopstuk dat het speelgemak en zachtere tonen vergemakkelijkt.
7. Dynamische markeringen :Dynamische markeringen, zoals forte (luid), piano (zacht), crescendo (geleidelijk toenemend in luidheid) en diminuendo (geleidelijk afnemend in luidheid), begeleiden fluitisten bij het regelen van het volume van hun uitvoering op basis van de indicaties van de muziekpartituur.
8. Microaanpassingen :Zeer ervaren fluitisten gebruiken subtiele aanpassingen die verder gaan dan de hierboven genoemde primaire technieken. Deze micro-aanpassingen brengen subtiele veranderingen met zich mee in embouchure, ademsnelheid en articulatie, waardoor ze zelfs zeer kleine variaties in volume en toonkleur kunnen beheersen.
Door deze technieken te combineren en te verfijnen, kunnen fluitisten een breed scala aan dynamische expressie bereiken, van zachte, delicate tonen tot krachtige, indrukwekkende geluiden, waardoor muzikale uitvoeringen ontstaan die luisteraars boeien.