1. D majeur - B7 - E majeur:Dit is een klassieke modulatie die het dominante septiemakkoord van E majeur (B7) als spilakkoord gebruikt. Het B7-akkoord bevat de leidtoon (C♯) die overgaat in de tonica (E) in het E-majeurakkoord.
2. D majeur - G majeur - C majeur - E majeur:Deze progressie gebruikt een reeks secundaire dominante akkoorden om te moduleren naar E majeur. Het G-majeurakkoord is het dominante van C-majeur, en het C-majeurakkoord is het dominante van E-majeur. Dit zorgt voor een soepele en logische progressie van D majeur naar E majeur.
3. D majeur - Bb majeur - E majeur:Deze progressie gebruikt een misleidende cadans in de eerste akkoordwisseling. Het Bb-majeurakkoord is de relatieve majeur van G mineur, wat de relatieve mineur van C-majeur is. Dit zorgt voor een harmonische verrassing en leidt tot de uiteindelijke dominant-tonische resolutie in E majeur.
4. D majeur - Em7 - A7 - D majeur - E majeur:Deze progressie maakt gebruik van een chromatische mediane relatie tussen D majeur en Em7. Het Em7-akkoord deelt twee noten (E en B) met Am7, het dominante septiemakkoord van D majeur. Hierdoor ontstaat een vloeiende overgang naar het A7-akkoord, dat vervolgens overgaat in D-majeur. Het laatste D-majeurakkoord fungeert als een spilakkoord, wat leidt tot de uiteindelijke resolutie in E-majeur.
Dit zijn slechts enkele voorbeelden van akkoordprogressies die kunnen moduleren van D majeur naar E majeur. Uiteindelijk zal de keuze van de modulatie afhangen van de algehele muzikale context en het gewenste effect.