1. Atonaliteit en polytonaliteit:
- Atonaliteit verwijst naar muziek die een traditioneel tooncentrum of toonaard mist. Het omvat het gebruik van dissonante intervallen en onconventionele harmonieën om een gevoel van dubbelzinnigheid en spanning te creëren.
- Polytonaliteit is het gelijktijdig gebruik van twee of meer tonaliteiten of sleutelcentra binnen een muziekstuk, waardoor een botsend of gelaagd effect ontstaat.
2. Serialisme:
- Serialisme is een compositiemethode die gebaseerd is op de organisatie van muzikale elementen, zoals toonhoogte, duur en dynamiek, in geordende series of sequenties. Elk element wordt systematisch gevarieerd en ontwikkeld gedurende het stuk.
3. Kansmuziek en aleatorische muziek:
- Toevallige muziek, ook wel aleatorische muziek genoemd, bevat elementen van willekeur of toeval in de compositie. Componisten kunnen improvisatie, dobbelstenen of andere onvoorspelbare factoren gebruiken om bepaalde aspecten van de muziek te bepalen.
4. Elektro-akoestische en elektronische muziek:
- Elektro-akoestische muziek combineert traditionele akoestische instrumenten met elektronische geluiden en technologieën, zoals bandrecorders, synthesizers en elektronische effecten.
- Elektronische muziek daarentegen wordt volledig met elektronische middelen gecreëerd en er zijn geen akoestische instrumenten bij betrokken.
5. Minimalisme:
- Minimalisme is een muziekstijl die wordt gekenmerkt door repetitieve patronen, beperkt muzikaal materiaal en een geleidelijke evolutie van geluid in de loop van de tijd. Het creëert vaak een gevoel van meditatieve contemplatie en richt zich op de subtiele veranderingen en variaties binnen een eenvoudige structuur.
6. Spectrale muziek:
- Spectrale muziek is gebaseerd op de analyse en manipulatie van het geluidsspectrum. Componisten gebruiken computertechnologie om de sonische kenmerken van geluiden te bestuderen en te transformeren, waardoor complexe en rijke sonische texturen ontstaan.
7. Uitgebreide technieken:
- Instrumentalisten en vocalisten gebruiken uitgebreide technieken om nieuwe geluiden te produceren die verder gaan dan de traditionele speel- of zangmethoden. Deze technieken kunnen betrekking hebben op ongebruikelijke articulaties, voorbereidingen van het instrument of vocale geluiden zoals glossolalie of keelzang.
Dankzij deze technieken konden componisten loskomen van traditionele muziekpraktijken en nieuwe sonische mogelijkheden verkennen, wat resulteerde in een breed scala aan muziekstijlen en innovaties die de hedendaagse muziek blijven vormgeven.