1. Tonaliteit :Schönberg verwierp het traditionele toonsysteem gebaseerd op majeur- en mineurtoonladders, dat eeuwenlang de basis vormde van de westerse muziek. Hij omarmde atonaliteit, een compositietechniek die het concept van een tooncentrum verliet, wat resulteerde in muziek met een meer dissonante en ongestructureerde klank.
2. Harmonie :Schönbergs muziek maakte vaak gebruik van complexe en onconventionele harmonische structuren. Hij experimenteerde met nieuwe akkoordprogressies, dissonante intervallen en uitgebreide tonale bronnen, waarmee hij de traditionele harmonische praktijken van functionele tonaliteit uitdaagde.
3. Melodie :Schönbergs melodische schrijfwijze week af van de traditionele lyrische en symmetrische melodieën van klassieke muziek. Hij gebruikte onregelmatige en hoekige melodische lijnen, met gescheiden intervallen, frequente sprongen en een breed toonbereik.
4. Ritme :Ook de ritmische taal van Schönberg was vernieuwend. Hij brak met de reguliere en voorspelbare ritmische patronen van klassieke muziek en introduceerde onregelmatige ritmes, syncopen en complexe ritmische structuren.
5. Formulier :Schönberg experimenteerde met onconventionele muzikale vormen, waarbij hij de traditionele structuren van sonate-allegro-vorm, rondo en variaties uitdaagde. Hij creëerde nieuwe formele ontwerpen die vaak gefragmenteerd, asymmetrisch en onvoorspelbaar waren.
6. Timbre :Schönberg hechtte veel belang aan het gebruik van klankkleur en instrumentale kleur. Hij gebruikte vaak ongebruikelijke combinaties van instrumenten, onderzocht uitgebreide technieken en experimenteerde met nieuwe geluiden en texturen.
Schönbergs muziek was revolutionair en uitdagend voor het hedendaagse publiek dat gewend was aan traditionele klassieke vormen. Zijn innovaties legden de basis voor de ontwikkeling van modernisme en atonaliteit in de muziek van de 20e eeuw.