Op jacht naar fragmenten, verloren in natura.
Verspreide fluisteringen in mijn gedachten,
Waar herinneringen ooit gedefinieerd zijn.
Door mistige sluiers probeer ik te zien,
Stukjes leven die er vroeger waren.
Momenten drijven weg, als verre dromen,
Laat sporen achter, moeilijk te grijpen.
Mijn gedachten zweven als wolken erboven,
Fluisterende verhalen over liefde en liefde.
Maar de betekenis vervaagt, ze glippen weg,
Fragmenten achterlatend van een gebroken dag.
Als zandkorrels verdwijnen ze langzaam,
Oplossen in eb en vloed.
Ik worstel hard om ze vast te houden,
Maar hun essentie glijdt weg, ze blijven nooit bestaan.
Temidden van de chaos voel ik me verloren,
Vraag me af wat de kosten zijn geweest.
Apathie neemt het over, verduistert het licht,
Mij achterlatend in een eenzaam gevecht.
In dit labyrint van gebroken glas,
Ik zoek een waarheid die zal overtreffen.
Te midden van de schaduwen blijf ik doorgaan,
Op zoek naar herinneringen die verdwenen zijn.
Misschien zal op een dag de mist optrekken,
Helderheid brengen, angst wegnemen.
Verloren gedachten kunnen hun weg naar mij vinden,
En ik kan weer echt zijn.