Door het hele nummer heen benadrukt het repetitieve refrein het gevoel vergeten te worden:"Ik ben vergeten / ik ben niet relevant / ik ben onbeduidend." Het individu voelt zich overschaduwd door anderen en verloren in de massa, twijfelt aan zijn eigen bestaan en vraagt zich af of iemand hem echt opmerkt of om hem geeft.
Het lied gaat ook over het contrast tussen uiterlijke verschijningen en interne strijd. De hoofdpersoon mag dan een façade van kracht en zelfvertrouwen vertonen, maar diep van binnen kampt hij met zijn onzekerheden en de angst om vergeten te worden. De regel "Niemand kan mij horen, en ik kan niet ademen / ik ben onzichtbaar, ze kunnen mij niet zien" benadrukt dit verschil tussen het uiterlijk en de innerlijke onrust.
Het nummer onderzoekt ook het idee om troost te zoeken in muziek en een uitlaatklep voor emoties te vinden. De hoofdpersoon vindt troost in het creatieve proces en gebruikt het als een manier om zijn gevoelens te uiten en contact te maken met anderen die hun pijn misschien begrijpen.
Uiteindelijk brengt ‘Forgotten’ de rauwe emoties over van iemand die worstelt met gevoelens van isolatie en nietigheid, verlangend naar erkenning en verbinding in een wereld die hen over het hoofd lijkt te hebben gezien.