In het lied personifieert de spreker de winter als een gepersonifieerde figuur die wordt beschreven als 'jij winterwind' en 'jij meest rauwe wind die ooit heeft gewaaid'. De spreker gebruikt levendige taal om de harde gevolgen van de winter te beschrijven, zoals de wind die "bijt" en "blaast" en de "ijzige" lucht die de "vingertoppen" van de spreker "snijdt". De spreker beschrijft ook de negatieve effecten van de winter op de natuur, zoals hoe de bomen ‘kaal’ zijn en de ‘bloemen verdwenen’.
De toon van de spreker in het lied is er een van verdriet en spijt, en de algemene boodschap van het lied is dat de winter een tijd van ontberingen en lijden is. Hoewel er in het lied geen expliciete vermelding van het bos wordt gemaakt, wordt er wel gesuggereerd dat de spreker zich in het bos bevindt, aangezien er sprake is van bomen. De spreker spreekt geen enkele vreugde of aanvaarding uit van de uitdagingen van de winter, maar verlangt eerder naar de terugkeer van de lente, wanneer het weer aangenamer zal zijn en de natuur mooier.
Daarom rechtvaardigt het nummer "Blow, Thou Winter Wind" geen vrolijke aanvaarding van de ontberingen in het bos. In plaats daarvan betreurt het de strengheid van de winter en drukt het verlangen uit naar de terugkeer van de lente.