Door het hele nummer heen drukt Jesse McCartney zijn wens uit dat de relatie voortduurt, ook al weet hij dat het voorbij is. Hij smeekt de persoon die hij is kwijtgeraakt om 'terug te komen', wat een verlangen suggereert om de band die ze ooit deelden opnieuw aan te wakkeren. Hij erkent echter dat de relatie niet meer te repareren is, en hij blijft achter met de pijn van het ‘proberen zonder hen te leven’.
De teksten geven ook aan dat de zanger het gevoel heeft vast te zitten in het verleden en niet kan ontsnappen aan de herinneringen en emoties van de mislukte relatie. Hij zingt:"Ik ben een puinhoop, ik ben een puinhoop", waarmee hij zijn interne onrust en de strijd waarmee hij wordt geconfronteerd om vooruit te komen, benadrukt. Het refrein weerspiegelt zijn hoop dat hij een manier kan vinden om ‘opnieuw te beginnen’, maar hij heeft geen duidelijk pad naar genezing en herstel.
Over het geheel genomen geeft het nummer de complexiteit weer van het omgaan met het einde van een relatie en brengt het een gevoel van frustratie en verlangen over naar wat had kunnen zijn. Het resoneert met iedereen die een liefdesverdriet heeft ervaren en de moeilijkheden bij het vinden van een afsluiting en het verder gaan met een liefde uit het verleden.