De teksten weerspiegelen Lennons gevoelens van isolatie en emotionele onthechting, terwijl hij herhaaldelijk de zin zingt:"Ik ben zo moe, ik heb geen idee", wat een gevoel van uitputting en verlies van richting overbrengt. Hij omschrijft zichzelf als ‘bang voor mensen’ en ‘een dromer die droomt van geweld’, een weerspiegeling van zijn innerlijke onrust en het conflict dat hij in zichzelf voelt.
Gedurende het hele nummer gebruikt Lennon beelden en metaforen om zijn isolement uit te drukken. Hij vergelijkt zichzelf met een ‘schip zonder zeil’ en een ‘vogel zonder lied’, wat duidt op een gebrek aan doel en het onvermogen om zijn weg te vinden. Hij verwijst ook naar zijn ‘plastic glimlach’, een masker dat hij draagt om zijn ware emoties voor de wereld te verbergen.
In het refrein verlangt Lennon naar iemand die hem helpt los te komen uit zijn isolement en zijn pijn te begrijpen. Hij zingt:"Ik wil uitbreken, ik wil opnieuw beginnen", waarmee hij een verlangen uitdrukt naar een nieuwe start en een manier om de barrières te overwinnen die hem van anderen scheiden.
Het eenvoudige en repetitieve muzikale arrangement van "Isolation" benadrukt het emotionele gewicht van het nummer en de diepte van Lennons innerlijke strijd. De akoestische gitaar en de spaarzame instrumentatie creëren een uitgeklede en rauwe sfeer, waardoor de teksten centraal staan en resoneren met de luisteraars.
Over het geheel genomen dient ‘Isolation’ als een aangrijpende reflectie op de menselijke ervaring van eenzaamheid en de zoektocht naar verbinding. Lennons eerlijke en kwetsbare weergave van zijn emotionele worstelingen vond bij velen weerklank en blijft een krachtig en diep persoonlijk stuk in zijn muzikale nalatenschap.