Er schuilt een vraag in, een treurige trance.
"Wat is het leven, wat betekent het,
Zonder jou aan mijn zijde, ongezien?"
Door diepe valleien en hoge bergen,
Ik dwaal rond, met een treurige kreet.
Elke zonsopgang brengt een hernieuwde pijn met zich mee,
Naar jouw aanwezigheid verlang ik, word wakker.
De wereld ontvouwt zich op gedempte tonen,
Zonder jouw gelach, jouw liefdevolle gekreun.
Kleuren vervagen, de wereld wordt vager,
Een wandtapijt zonder jouw vrolijke hymne.
Als een schip zonder leidende ster,
Op drift ben ik, verdwaald en ver weg.
Het kompas van mijn hartenwens,
Wijst naar jou, de leverancier van mijn ziel.
Oh, wat verlang ik ernaar om je stem te horen,
Om jouw aanraking te voelen, verheugt mijn geest zich.
Bij elke ademhaling die ik neem, zucht ik,
Want zonder jou is het leven slechts een leugen.
Jouw afwezigheid werpt een eeuwige waas,
Een verdriet dat in eindeloze dagen is geëtst.
Als een melodie zonder lied,
Ik dwaal verder en voel me zo verkeerd.
In het donker tast ik wanhopig rond,
Om het licht te vinden, onze gedeelde hoop.
Toch zie ik alleen maar de glans van herinneringen,
Een leven zonder jou, als verbrijzelde dromen.
Dus:"Wat is het leven zonder jou, mijn liefste?"
Een lege schelp, een traanduif.
Een klaagzang die de hele nacht zingt,
Een hart dat verlangt naar jouw leidende licht.