(Vers 1)
Oh, laten we zeggen, kun je bij het vroege licht van de dageraad zien,
Wat hebben we zo trots toegejuicht bij de laatste glans van de schemering?
Wiens brede strepen en heldere sterren, door het gevaarlijke gevecht,
Waren de wallen waar we naar keken zo galant aan het stromen?
En de rode gloed van de raketten, de bommen die in de lucht barsten,
Gaf de hele nacht het bewijs dat onze vlag er nog was.
O, zeg, zwaait dat met sterren bezaaide spandoek al?
Over het land van de vrijen en het huis van de dapperen?
(Vers 2)
Aan de kust, vaag zichtbaar door de mist van de diepte,
Waar de hooghartige gastheer van de vijand in angstwekkende stilte rust,
Wat is dat wat de bries, over de torenhoge steile helling,
Terwijl het onrustig waait, verbergt het de helft, onthult de helft?
Nu vangt het de glans van de eerste ochtendstraal op,
In volle glorie weerkaatst schijnt nu in de beek.
'Het is de met sterren bezaaide banier, oh, lang mag hij zwaaien
O'er het land van de vrijen en het huis van de dapperen!
(Vers 3)
En waar is die band die zo opschepperig vloekte
Midden in de verwoesting van de oorlog en de verwarring van de strijd,
Een huis en een land dat ze ons niet meer zouden nalaten?
Hun bloed heeft de vervuiling van hun vuile voetstappen weggespoeld.
Geen toevluchtsoord kon de huurling en de slaaf redden
Van de angst voor de vlucht of de somberheid van het graf.
En de met sterren bezaaide banier zwaait triomfantelijk
O'er het land van de vrijen en het huis van de dapperen.
(Koor)
O, zeg, zwaait dat met sterren bezaaide spandoek al?
Over het land van de vrijen en het huis van de dapperen?