In een tuin van herinneringen, waar de tijd stilstaat,
Ligt een vervaagde roos, ooit gevuld met de sensatie van het leven.
De bloemblaadjes, nu broos, waren even levendig en helder,
Een symbool van liefde, badend in het ochtendlicht.
(Koor)
Vervaagde roos, in grijstinten,
Een overblijfsel van een liefde die op een dwaalspoor is geraakt.
Bij elke aanraking, een vleugje romantiek,
Nu echoot in de stilte van deze tijdloze trance.
(Vers 2)
De wind van verandering blies hard en koud,
Het ontvouwen van een verhaal over harten die oud zijn geworden.
De eens bloeiende bloem werd met rust gelaten,
Een eenzame traan, veranderd in steen.
(Brug)
Hoewel verdord en versleten, blijft de schoonheid ervan bestaan,
Een bewijs van liefde die nooit ophoudt.
In de kern schuilt een sprankje hoop,
Want liefde kan, net als de roos, nooit echt weglopen.
(Koor)
Vervaagde roos, in grijstinten,
Een overblijfsel van een liefde die op een dwaalspoor is geraakt.
Bij elke aanraking, een vleugje romantiek,
Nu echoot in de stilte van deze tijdloze trance.
(Vers 3)
De jaren kunnen voorbijgaan, en kleuren kunnen vervagen,
Maar de herinnering aan liefde, voor altijd ingebakken.
In de diepten van de ziel gloeit het zachtjes,
Een vervaagde roos, waar ware liefde weet.
(Koor)
Vervaagde roos, in grijstinten,
Een overblijfsel van een liefde die op een dwaalspoor is geraakt.
Bij elke aanraking, een vleugje romantiek,
Nu echoot in de stilte van deze tijdloze trance.
(Outro)
Oh, vervaagde roos, jouw verhaal leeft voort,
Een herinnering aan het blijvende lied van de liefde.
Hoewel de tijd zijn stempel op je gezicht kan drukken,
Jouw essentie van liefde kan nooit worden uitgewist.