Tapes en cd's waren vroeger populaire formaten voor het opnemen en afspelen van muziek. Cassettes, algemeen bekend als "tapes", maakten gebruik van magnetische tape die in een plastic omhulsel was ingesloten, terwijl compact discs of "CD's" digitale audiogegevens op een optische schijf opsloegen. Beide formaten maakten het opslaan en afspelen van audio-opnamen mogelijk.
Cassettes werden geïntroduceerd in de jaren zestig en werden op grote schaal gebruikt in de jaren zeventig en tachtig. Ze boden draagbare audioweergave aan via cassettespelers, die op zichzelf staande apparaten konden zijn of geïntegreerd konden worden in andere elektronica, zoals draagbare stereo's of autoradiosystemen. Tapes waren relatief goedkoop en gemakkelijk te gebruiken, waardoor ze een populaire keuze waren voor het opnemen en beluisteren van muziek.
Compact discs, geïntroduceerd in het begin van de jaren tachtig, markeerden een aanzienlijke vooruitgang in de audiotechnologie. Cd's boden een superieure geluidskwaliteit in vergelijking met cassettes, met een hogere geluidskwaliteit en minder achtergrondgeluid. Ze maakten ook willekeurige toegang tot nummers mogelijk en hadden een langere speelduur dan cassettes. Cd's wonnen snel aan populariteit en werden in de jaren negentig en begin 2000 het dominante formaat voor muziekdistributie.
Met de opkomst van digitale muziek en de introductie van mp3-spelers en andere draagbare audioapparaten nam het gebruik van cassettebandjes en cd's geleidelijk af. Tegenwoordig hebben streaming muziekdiensten en digitale muziekbestanden de fysieke formaten zoals tapes en cd’s grotendeels vervangen.