De oorsprong van het spraakkoor gaat terug tot het oude Griekenland, waar koorspreken een prominent kenmerk was van religieuze ceremonies, theatervoorstellingen en openbare bijeenkomsten. In de 5e eeuw voor Christus introduceerde de Griekse dichter en toneelschrijver Aeschylus een vorm van spraakkoor, bekend als het 'refrein', in zijn toneelstukken, die diende om commentaar te geven op de actie en om emotionele diepgang te bieden.
Tijdens de middeleeuwen werd het spraakkoor gebruikt bij religieuze ceremonies en liturgische drama's in Europa. In de Renaissance werd het nieuw leven ingeblazen als een vorm van artistieke expressie, vooral in Italië, waar het bekend stond als 'madrigalen'. Deze polyfone koorwerken combineerden muziek en poëzie, vaak met dramatische gebaren en beweging.
In de 19e eeuw kende het spraakkoor een heropleving van de belangstelling in Europa en de Verenigde Staten. Opvallende figuren in de ontwikkeling van het moderne spraakkoor zijn onder meer de Franse dichter en toneelschrijver Paul Claudel, de Russische dichter en acteur Vsevolod Meyerhold, en de Amerikaanse dichter en pedagoog Edith Sitwell.
Claudels "Partage de Midi" (1906) was een van de eerste toneelstukken waarin spraakkoor uitgebreid werd opgenomen, wat het potentieel voor dramatische en poëtische expressie aantoonde. Meyerhold ontwikkelde biomechanica, een systeem van fysieke training voor acteurs dat de nadruk legde op het gebruik van stem en beweging in theatervoorstellingen.
Sitwell maakte, samen met haar broers Osbert en Sacheverell, het spraakkoor in Engeland populair door hun poëzievoordrachten en optredens. Ze combineerden ritmische spraak, geluidseffecten en innovatieve ensceneringstechnieken om multisensorische ervaringen voor hun publiek te creëren.
In de 20e eeuw werd het spraakkoor een vitale vorm van artistieke expressie in verschillende landen over de hele wereld, waaronder de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk, Zuid-Afrika en Japan. Het werd gebruikt als instrument voor politiek activisme, sociale verandering en artistieke experimenten, vooral tijdens de Civil Rights Movement en de tegenculturele bewegingen van de jaren zestig.
Tegenwoordig wordt het spraakkoor nog steeds beoefend en uitgevoerd in diverse contexten, variërend van educatieve instellingen en gemeenschapstheatergroepen tot professionele podiumkunstengezelschappen. Het blijft een krachtig medium voor het overbrengen van poëtische en politieke boodschappen, het bevorderen van sociale cohesie en het bevorderen van artistieke creativiteit.