Aan de ene kant getuigen de geschriften van Shakespeare van een hoog niveau van ambitie en vakmanschap, wat erop wijst dat hij wellicht erkenning en lof voor zijn werk wenste. Hij besteedde grote zorg aan het construeren van zijn toneelstukken, herzag ze vaak meerdere keren, en hij had een diep begrip van de menselijke natuur en de dynamiek van macht. Bovendien was Shakespeare zich bewust van het potentieel van theater als medium voor het overbrengen van diepgaande boodschappen en het boeien van het publiek, wat erop wijst dat hij met zijn werk misschien een breed publiek wilde bereiken.
Aan de andere kant waardeerden Shakespeares tijdgenoten zijn werk niet altijd in de mate waarin hij misschien had gehoopt. Tijdens zijn leven stond hij vooral bekend als acteur en toneelschrijver voor het populaire toneel, en niet zozeer als literair figuur. Pas na zijn dood werden zijn werken heilig verklaard en als grote literatuur beschouwd.
Bovendien streefde Shakespeare tijdens zijn leven niet naar publicatie van zijn toneelstukken, en sommige van zijn werken werden postuum of zonder zijn toestemming gepubliceerd. Dit kan erop wijzen dat hij zich niet al te veel zorgen maakte over het behoud van zijn reputatie of het veiligstellen van zijn roem op de lange termijn.
Over het geheel genomen is het mogelijk dat Shakespeare een zekere mate van verlangen naar roem en erkenning had, maar zijn motivaties waren waarschijnlijk complex en veelzijdig. Hoewel hij zeker het talent en de ambitie bezat om bekendheid te verwerven, had hij mogelijk ook andere prioriteiten, zoals de kost verdienen, zijn publiek tevreden stellen of zijn creativiteit uiten, die voorrang hadden boven het nastreven van roem alleen.