Hoe herinnert het gehucht zich Yorick?

In Hamlet's beroemde monoloog in Act V, Scene I, denkt hij na over de schedel van Yorick, de nar van de koning, die door de doodgravers is opgegraven. Terwijl hij de schedel in zijn handen houdt, wordt Hamlet overmand door een gevoel van melancholie en sterfelijkheid, en begint hij te mediteren over de vergankelijkheid van het leven en de onvermijdelijkheid van de dood. Hij herinnert zich Yorick als een man die altijd vol gelach en vreugde was, en die de koning zelfs in de moeilijkste tijden aan het lachen kon maken. Hamlet wordt getroffen door het contrast tussen de levendige Yorick die hij ooit kende en de levenloze schedel die hij nu vasthoudt. Dit contrast brengt Hamlet ertoe na te denken over de kwetsbaarheid van het menselijk bestaan ​​en de nutteloosheid van aardse bezigheden, terwijl hij beseft dat zelfs de machtigste en meest invloedrijke mensen uiteindelijk tot stof worden gereduceerd. Uiteindelijk dient de ontmoeting van Hamlet met de schedel van Yorick als een herinnering aan de kortheid van het leven en het belang van elke dag ten volle leven.