Degenen die het einde opbeurend en hartverwarmend vinden, wijzen op het feit dat het de twee hoofdpersonen, Raymond en Charlie, dichter bij elkaar brengt. Aan het begin van de film wordt Raymond afgeschilderd als bijna emotioneel onbereikbaar, terwijl Charlie egocentrisch is en zich bezighoudt met zijn eigen problemen. Tegen het einde van de film hebben ze echter een oprechte en duurzame band gevormd, en Charlie is de unieke gaven van zijn broer gaan waarderen. Bovendien kan Raymond een zekere mate van vrede en geluk vinden in het groepshuis waar hij is geplaatst.
Degenen die het einde daarentegen bitterzoet of deprimerend vinden, wijzen op het feit dat het onduidelijk is of deze nieuwe band voldoende zal zijn om Raymond en Charlie op de lange termijn overeind te houden. Raymond worstelt nog steeds met zijn autisme en zal waarschijnlijk altijd een zekere mate van zorg nodig hebben, terwijl Charlie een druk en veeleisend leven heeft, waardoor het moeilijk voor hem kan zijn om veel tijd met zijn broer door te brengen. Bovendien wordt het groepshuis waar Raymond wordt geplaatst afgeschilderd als een nogal steriele en onpersoonlijke omgeving.
Uiteindelijk is het einde van Rain Man een kwestie van persoonlijke interpretatie, en er is niet één goed of fout antwoord. Het is echter ongetwijfeld een tot nadenken stemmend en emotioneel krachtig einde dat een blijvende indruk op de kijkers achterlaat.