2. Situationele ironie: Abigail beschuldigt andere onschuldige mensen van hekserij om de aandacht af te leiden van haar eigen affaire met John Proctor, en beschuldigt ironisch genoeg anderen van dezelfde misdaad die zij heeft begaan.
3. Verbale ironie: In Act II doet Abigail alsof hij door geesten wordt getroffen en beschuldigt Mary Warren van hekserij. Mary protesteert dat Abigail liegt, maar Abigail antwoordt:'Ik hoop dat je niet aan mijn oordeel twijfelt.' Dit is ironisch omdat Abigail degene is die feitelijk liegt, en zij beschuldigt Mary ervan te liegen.
4. Kosmische ironie: De onschuldige personages in het stuk, zoals John Proctor en Rebecca Nurse, worden uiteindelijk gestraft, terwijl de schuldige personages, zoals Abigail en Thomas Putnam, mogen ontsnappen. Dit is ironisch omdat het indruist tegen onze verwachtingen van rechtvaardigheid en moraliteit.
5. Historische ironie: De heksenprocessen in Salem waren gebaseerd op echte gebeurtenissen die plaatsvonden in 1692. Het stuk werd echter in 1953, tijdens het McCarthy-tijdperk, geschreven door Arthur Miller. Millers toneelstuk is een allegorie van het McCarthy-tijdperk en gebruikt de heksenprocessen van Salem om commentaar te geven op de gevaren van massahysterie en machtsmisbruik.