Het gebruik van "Dun dun" is terug te voeren op vroege radiodrama's, waar het vaak werd gebruikt om het moment van openbaring aan te duiden in een mysterie- of horrorverhaal. De term werd gepopulariseerd door het radioprogramma The Shadow, dat het geluidseffect gebruikte om een gevoel van mysterie en onheilspellend gevoel aan de verhalen toe te voegen.
In radiodrama's en ouderwetse radio, waar geluidseffecten cruciaal waren voor het creëren van een sfeer, werd "dun dun" vaak gebruikt om de komst van een slechterik aan te kondigen, de spanning te verhogen tijdens enge scènes, of de aandacht te vestigen op een plotwending.
Na verloop van tijd ging "dun dun" over op visuele media, met name film en televisie. Het werd synoniem met spannende of dramatische momenten. De beroemde "Jaws"-themamuziek, gecomponeerd door John Williams, bevat een prominent "dun dun"-motief. Het komt ook prominent voor in de soundtracks van horrorfilms als 'Psycho' en de langlopende televisieserie 'CSI'.
De afgelopen jaren is "dun dun" een bekend en alomtegenwoordig geluidseffect geworden. Het gebruik ervan in memes, online video's en komische sketches heeft zijn status als symbool van spanning en verrassing verder versterkt.
Hoewel "dun dun" de meest herkenbare variant blijft, zijn er andere soortgelijke geluidseffecten die hetzelfde doel dienen. "Ta-da" wordt vaak gebruikt om een verrassend of onthullend moment aan te duiden, terwijl "ba-dum-tish" vaak wordt gehoord in komische contexten om een grap te onderstrepen of een humoristisch effect te creëren.
‘Dun dun’ heeft een blijvende stempel gedrukt op de popcultuur en is een iconisch geluidseffect geworden dat onmiddellijk een gevoel van verwachting, spanning en dramatische openbaring oproept. De impact ervan is zichtbaar in verschillende mediavormen, van klassieke radiodrama's tot hedendaagse digitale inhoud.