De beroemdste en relevante lijn die zich bezighoudt met het concept van een man als kind is:"Wat een werkstuk is een man! Hoe nobel in rede, hoe oneindig in faculteit! In vorm en bewegen hoe expres en bewonderenswaardig! In actie hoe een engel, in vrees hoe als een God! De schoonheid van de wereld, het paragon van de dieren - en toch, wat is deze quintessence van stof?"
Deze passage van Act II, Scene II, benadrukt de dualiteit van de menselijke natuur:we zijn zowel prachtig als gebrekkig, in staat tot grote dingen maar ook vatbaar voor zwakte en dwaasheid.