Arrogantie: Caesar negeert de waarschuwing van de waarzegger om 'op te passen voor de Ides van maart' en doet deze af als louter bijgeloof. Dit weerspiegelt zijn hoogmoed en overmoed, in de overtuiging dat hij onoverwinnelijk is en boven alle bedreigingen staat.
Rationalisme: Uit Caesars reactie op de waarzegger blijkt dat hij meer op rede en logica vertrouwde dan op voortekenen of profetieën. Hij doet de waarschuwing af als een product van de verbeelding van de waarzegger of als een middel om de angsten van mensen te manipuleren.
Leiderschapsstijl: Caesars interactie met de waarzegger benadrukt zijn gezaghebbende en beslissende leiderschapsstijl. Hij aarzelt niet om de waarzegger het zwijgen op te leggen en verder te gaan, waarmee hij blijk geeft van zijn onwankelbare vertrouwen in zijn beslissingen en zijn onwil om twijfels of waarschuwingen te koesteren.
Trots: Caesars ontslag van de waarzegger onderstreept ook zijn trots en geloof in zijn eigen onoverwinnelijkheid. Hij weigert elk potentieel gevaar te erkennen en vertrouwt in plaats daarvan op zijn eigen oordeel en kracht.
Tragische fout: Caesars gedrag tegenover de waarzegger is een voorbode van zijn tragische fout, die uiteindelijk tot zijn ondergang leidt. Zijn arrogantie en het negeren van waarschuwingen zullen later in het stuk een cruciale rol spelen bij zijn moord.
Samenvattend duidt Caesars gedrag jegens de waarzegger op zijn arrogantie, rationalisme, gezaghebbende leiderschapsstijl, trots en tragische tekortkomingen, die bijdragen aan zijn karakterontwikkeling en de ontvouwing van de gebeurtenissen in Julius Caesar.