1. Eenheid van tijd :De actie van het stuk moet plaatsvinden binnen een beperkt tijdsbestek, doorgaans niet langer dan 24 uur. Deze regel was bedoeld om een gevoel van urgentie te creëren en te voorkomen dat de plot te uitgestrekt wordt.
2. Eenheid van plaats: De actie van het stuk moet plaatsvinden op één locatie of op een beperkt aantal locaties. Deze regel hielp de focus en samenhang van het plot te behouden, waardoor werd voorkomen dat het te verspreid raakte.
3. Eenheid van actie: Het stuk moet één centrale verhaallijn hebben waar alle personages en gebeurtenissen omheen draaien. Deze regel zorgde ervoor dat het stuk een duidelijke structuur en focus had, waardoor onnodige subplots of uitweidingen werden vermeden.
Deze dramatische eenheden waren afgeleid van de leringen van oude Griekse filosofen en toneelschrijvers, in het bijzonder Aristoteles, die het belang benadrukten van het creëren van een uniforme en samenhangende theatrale ervaring. Door vast te houden aan deze eenheden, probeerden toneelschrijvers toneelstukken te creëren die zowel esthetisch als emotioneel aantrekkelijk waren.
Het is echter belangrijk op te merken dat dramatische eenheden niet rigide werden afgedwongen, en dat veel latere toneelschrijvers en theatrale stromingen met deze regels experimenteerden en ervan afweken om nieuwe vormen van dramatische expressie te creëren. Het doel van deze eenheden was niet om de creativiteit te onderdrukken, maar eerder om een raamwerk te bieden dat toneelschrijvers kon begeleiden bij het maken van goed gestructureerde en samenhangende toneelstukken.