* Direct. Shakespeare richtte zich in zijn prologen en epilogen vaak rechtstreeks tot de grondbewoners en vroeg hen stil te zijn, aandachtig te luisteren en het stuk te waarderen. In de proloog van *Henry V* zegt Shakespeare bijvoorbeeld:
>O voor een Muze van vuur, die zou opstijgen
>De helderste hemel van uitvindingen,
>Een koninkrijk als podium, prinsen om te acteren
>En monarchen om het aanzwellende tafereel te aanschouwen!
>Dan zou de oorlogszuchtige Harry, net als hijzelf,
>Veronderstel de haven van Mars; en op zijn hielen,
> Aangelijnd als honden, bij hongersnood, zwaard en vuur,
>Kruisen voor werkgelegenheid. Maar excuseer, zachtmoedig allemaal,
>De platte, niet-verheven geesten die zijn verdwaald
>Op dit onwaardige schavot om voort te brengen
>Een geweldig object:kan deze cockpit bevatten
>De uitgestrekte velden van Frankrijk? of mogen we proppen
>Binnen deze houten O de casques
> Heeft dat de sfeer bij Agincourt doen schrikken?
> O, pardon! omdat een krom figuur dat wel kan
>Getuig op een kleine plaats een miljoen,
>En laten we, cijfers voor dit grote succes,
>Op je denkbeeldige krachten werken.
>Stel dat je binnen de gordel van deze muren bent
>Zijn nu gebonden aan twee machtige monarchieën,
> Wiens hoge, aanliggende fronten
>De gevaarlijke smalle oceaandelen uiteenvallen:
> Ontdek onze onvolkomenheden met jouw gedachten;
>Verdeel één man in duizend delen,
>En denkbeeldige kracht uitoefenen;
>Denk, als we het over paarden hebben, dat je ze ziet
>Hun trotse hoeven afdrukken op de ontvangende aarde;
>Want het zijn jouw gedachten die nu onze koningen moeten bekoren,
>Draag ze hier en daar, spring keer op keer,
> De prestatie van vele jaren omdraaien
>In een zandloper; voor welke levering,
>Geef mij refrein toe aan deze geschiedenis,
>Wie proloog-achtig je nederige geduld bidt,
>Zachtjes om ons spel te horen, vriendelijk om te beoordelen.
In deze proloog vraagt Shakespeare de grondbewoners om de onvolkomenheden van de productie te vergeven, hun verbeeldingskracht te gebruiken om de hiaten op te vullen, en geduldig en vriendelijk te zijn in hun oordeel over het stuk.
* Door terzijde. Shakespeare gebruikte ook terzijdes om de grondbewoners aan te spreken, vaak om komische verlichting te bieden of om het publiek inzicht te geven in de gedachten of gevoelens van een personage. In *Much Ado About Nothing* zegt Benedick bijvoorbeeld:
> "Toen ik zei dat ik als vrijgezel zou sterven, dacht ik niet dat ik zou moeten leven tot ik getrouwd was."
Dit terzijde laat het publiek weten dat Benedick niet zo tegen het huwelijk is als hij beweert te zijn.
* Door monologen. Soliloquies zijn toespraken waarin een personage hardop tegen zichzelf spreekt, en Shakespeare gebruikte ze vaak om de grondbewoners rechtstreeks aan te spreken. In *Hamlet* zegt Hamlet bijvoorbeeld:
>"Zijn of niet zijn, dat is de vraag:
>Of het nobeler in de geest is om te lijden
>De slingers en pijlen van een buitensporig fortuin,
>Of om de wapens op te nemen tegen een zee van problemen,
>En door ertegen te zijn, maak je er een eind aan. Om te sterven, om te slapen...
> Niet meer - en door te slapen om te zeggen dat we eindigen
>Het verdriet en de duizend natuurlijke schokken
>Dat vlees is erfgenaam van, het is een voleinding
>Vroom om te wensen. Om te sterven, om te slapen...
>Om te slapen, misschien om te dromen:ja, daar zit het probleem,
>Want welke dromen kunnen er in die doodsslaap komen
>Wanneer we deze sterfelijke spiraal van ons af hebben geschud,
>Moet ons een pauze geven. Daar is het respect
>Dat maakt een zo lang leven rampzalig.
>Want wie zou de zwepen en minachtingen van de tijd verdragen,
>De onderdrukker heeft ongelijk, de trotse man is verachtelijk,
>De pijn van verachte liefde, het uitstel van de wet,
>De onbeschaamdheid van het ambt en de minachting
>Die geduldige verdienste van de onwaardige opnames,
>Wanneer hij zelf zijn stilte zou kunnen maken
>Met een blote bodkin? wie zou Fardels dragen,
>Om te grommen en te zweten onder een vermoeid leven,
>Maar dat de angst voor iets na de dood,
>Het onontdekte land, van wiens oorsprong
>Geen enkele reiziger keert terug, brengt de wil in verwarring
>En zorgt ervoor dat we de kwalen die we hebben liever verdragen
>Dan naar anderen vliegen waarvan we niets weten?
>Het geweten maakt ons dus allemaal tot lafaards,
>En dus de oorspronkelijke tint van resolutie
>Is ziekelijk over de bleke gedachtegang,
>En een onderneming met een grote toonhoogte en moment
>Wat dit betreft wordt hun stroming verkeerd,
>En de naam van de actie verliezen."
In deze monoloog reflecteert Hamlet op de betekenis van leven en dood, en deelt hij zijn gedachten en gevoelens rechtstreeks met het publiek.
Door de grondbewoners op deze verschillende manieren aan te spreken, kon Shakespeare op een persoonlijk niveau contact maken met zijn publiek en een gevoel van intimiteit creëren tussen de acteurs en het publiek.