"Vergelijk je met een zomerdag,
Jij bent lieflijker en gematigder'
In deze metafoor wordt de schoonheid van de geliefde vergeleken met het aangename en warme weer van een zomerdag. De spreker zegt dat de geliefde mooier is dan wat dan ook in de natuur.
Een andere metafoor in het gedicht is de vergelijking tussen de ogen van de geliefde en de zon. Shakespeare schrijft:
‘Maar uw eeuwige zomer zal niet vervagen
Verlies ook niet het bezit van dat mooie dat u bezit;
Noch zal de Dood opscheppen dat je in zijn schaduw rust,
Wanneer je in eeuwige lijnen naar de tijd groeit,
Zolang mensen kunnen ademen of ogen kunnen zien,
Zo lang leeft dit, en dit geeft leven aan jou'
In deze metafoor worden de ogen van de geliefde vergeleken met de zon, die een bron van licht en leven is. De spreker zegt dat de schoonheid van de geliefde nooit zal vervagen, net zoals de zon nooit zal ophouden met schijnen.