Het gedicht is oorspronkelijk gemaakt als een herziene versie van een ouder Schots lied, maar kreeg grote populariteit en erkenning nadat Robert Burns het in 1788 publiceerde. Burns, bekend als de 'National Bard of Scotland', verwerkte elementen uit de eerdere versie en voegde er elementen aan toe uit de eerdere versie. met zijn eigen poëtische toets.
Het gedicht haalt herinneringen op aan oude vriendschappen en het verstrijken van de tijd. Het eerste couplet begint met de regel:"Moet een kennismaking worden vergeten en nooit in gedachten worden gebracht?" wat de reflecterende en melancholische toon van het nummer bepaalt. Het benadrukt het belang van het koesteren van oude vriendschappen en de gedeelde ervaringen uit het verleden.
Naarmate het gedicht vordert, wordt er gesproken over het optillen van een kopje vriendelijkheid en het samen delen van een toost. De zinsnede "for auld lang syne" wordt herhaald in het refrein, waarmee de betekenis wordt benadrukt van het herinneren van de goede tijden van weleer. Het lied eindigt met een gevoel van elkaar het beste wensen en de hoop elkaar in de toekomst weer te ontmoeten, ongeacht de afstand of omstandigheden.
Door de jaren heen is "Auld Lang Syne" een integraal onderdeel geworden van de Hogmanay-vieringen, de Schotse oudejaarsavond, waar het traditioneel om middernacht wordt gezongen. Het wordt ook vaak gezongen tijdens andere sociale bijeenkomsten, reünies en afscheidsfeesten als een manier om afscheid te nemen van het oude jaar of een tijdperk en een nieuw begin te verwelkomen.
De populariteit van het lied heeft de nationale en culturele grenzen overschreden en wordt nu wereldwijd erkend en gezongen als een symbool van vriendschap, nostalgie en de blijvende menselijke verbinding die in de loop van de tijd blijft bestaan.