1. Van hoogmoed naar nederigheid :Aan het begin van het stuk vertoont Oedipus hoogmoed, een tragische fout die tot zijn ondergang leidt. Hij stelt buitensporig veel vertrouwen in zijn eigen oordeel en negeert eventuele waarschuwingen of twijfels die zich voordoen. Terwijl de waarheid over zijn verleden aan het licht komt, maakt de trots van Oedipus plaats voor nederigheid en zelfbewustzijn.
2. Ontdekking van zijn ware identiteit :De onthulling van de ware afkomst van Oedipus markeert een cruciaal moment in het stuk. Hij ontdekt dat hij onbewust zijn vader, Laius, heeft vermoord en met zijn moeder, Jocasta, is getrouwd. Deze schokkende ontdekking vernietigt zijn overtuigingen en vernietigt de illusie van zijn onberispelijke verleden.
3. Realisatie van blindheid :Oedipus begint zijn metaforische blindheid te herkennen, zowel figuurlijk als letterlijk. Hij was blind geweest voor de waarheid over zijn afkomst en de implicaties van zijn daden, maar nu krijgt hij een dieper inzicht in zijn tragische lot.
4. Zelfstraf :Overmand door schuldgevoelens en schaamte, straft Oedipus zichzelf door zijn eigen ogen uit te steken. Deze daad symboliseert zijn weigering om de gruwelijke realiteit van zijn situatie en zijn interne kwelling onder ogen te zien.
5. Verbanning :Oedipus besluit Thebe te verlaten en in ballingschap te gaan, in het besef dat hij niet langer een geschikte heerser kan zijn. Deze beslissing weerspiegelt zijn aanvaarding van de verantwoordelijkheid voor zijn daden en zijn verlangen om Thebe te behoeden voor verder lijden.
In wezen wordt de reis van Oedipus door het stuk gekenmerkt door een diepgaande transformatie van arrogantie naar nederigheid, onwetendheid naar kennis en trots naar zelfstraf. Hij ontpopt zich als een tragische held die, door zijn lijden en zelfrealisatie, waardevolle lessen leert over de gevolgen van menselijke trots en onwetendheid.