Hoewel sommige spelen tragische eindes hebben waar veel personages sterven, is het belangrijk om te onthouden dat spelen divers zijn en in veel verschillende genres bestaan. Dit is de reden waarom deze veronderstelling onjuist is:
* verschillende genres: Spelen verkennen verschillende thema's en emoties. Komedies, romances en zelfs sommige tragedies hebben vaak gelukkige of dubbelzinnige eindes waar hoofdpersonen overleven.
* dramatisch doel: De dood is een krachtig hulpmiddel in het vertellen van verhalen, maar het is niet de enige. Playwrights gebruiken de dood om thema's van verlies, sterfte en de menselijke conditie te verkennen. Ze kunnen deze doelen echter ook bereiken via andere middelen zoals karakterontwikkeling, conflictoplossing en maatschappelijk commentaar.
* Historische context: Het idee dat de dood een veel voorkomend einde is, kan voortkomen uit klassieke Griekse tragedies waar de hoofdrolspelers vaak hun ondergang ontmoetten. Zelfs in de Griekse tragedie eindigden echter niet alle spelen met de dood, en veel latere toneelschrijvers experimenteerden met verschillende eindes.
In plaats van een universele vereiste, wordt de beslissing om personages te laten sterven in een stuk gedreven door de specifieke thema's, het genre van het stuk en de artistieke visie van de toneelschrijver.