Geloofden mensen in de tijd van Shakespeare dat koningen even belangrijke gewone mannen waren?

In de tijd van Shakespeare werd het geloof in het goddelijke recht van koningen algemeen aanvaard. Dit concept hield in dat koningen door God werden gekozen om te regeren en alleen aan Hem verantwoording moesten afleggen. Als gevolg hiervan werden koningen beschouwd als boven de wet en waren ze niet onderworpen aan dezelfde regels en voorschriften als gewone mensen. Dit geloof kwam tot uiting in de taal die werd gebruikt om koningen aan te spreken, die vaak zeer eerbiedig was en titels bevatte als 'Uwe Majesteit' en 'Uwe Genade'. Bovendien werden koningen in de kunst en literatuur vaak afgebeeld als levensgrote figuren, met buitengewone kwaliteiten en capaciteiten.

Het is echter belangrijk op te merken dat niet iedereen in de tijd van Shakespeare in het goddelijke recht van koningen geloofde. Er waren sommigen die beweerden dat koningen slechts menselijke wezens waren en onderworpen moesten zijn aan dezelfde wetten en regels als ieder ander. Deze individuen werden vaak geassocieerd met de puriteinse beweging, die tot doel had de Kerk van Engeland te hervormen en een meer egalitaire samenleving te vestigen.

In de toneelstukken van Shakespeare zien we een scala aan houdingen ten opzichte van koningen. Sommige toneelstukken, zoals 'King Lear' en 'Richard II', presenteren koningen als complexe en gebrekkige figuren die uiteindelijk ten val worden gebracht door hun eigen hoogmoed. Andere toneelstukken, zoals 'Henry V' en 'Julius Caesar', presenteren koningen als heldhaftige en deugdzame leiders die respect en bewondering verdienen. Uiteindelijk weerspiegelen de toneelstukken van Shakespeare de complexe en veelzijdige aard van het koningschap en de verschillende manieren waarop dit in zijn tijd werd waargenomen.