Dit is waarom:
* Het gedicht richt zich op schilderijen die lijden weergeven: De spreker observeert schilderijen die verschillende scènes van ontberingen weergeven, zoals Icarus die uit de lucht valt en de kruisiging van Christus.
* De schilderijen tonen een gebrek aan dramatische reactie: De schilderijen portretteren de gebeurtenissen kalm, zonder overdreven reacties van de omliggende figuren. De wereld gaat door als normaal.
* Het perspectief van de spreker verschuift naar een bredere weergave: De spreker richt zich aanvankelijk op de lijdende individuen in de schilderijen, maar breidt vervolgens zijn perspectief uit om de "oude meesters" op te nemen die ze hebben gemaakt. Dit bredere perspectief suggereert dat lijden een constante is, een onderdeel van de menselijke ervaring, en dat het universum zelf er onverschillig voor staat.
* Het gedicht benadrukt het contrast tussen menselijk lijden en de onverschilligheid van de wereld: Het grimmige contrast tussen het afgebeelde lijden en de stille, ongestoorde wereld eromheen is het centrale thema. De spreker concludeert uiteindelijk dat "bijvoorbeeld in de Icarus van Breuhel, bijvoorbeeld:hoe alles zich omdraait / vrij ontspannen van de ramp; de ploegman de plons kan / heeft gehoord, de forsaken kreet, / maar voor hem was het geen belangrijke mislukking."
Het gedicht dwingt ons om de realiteit van lijden en de onverschilligheid van de wereld te confronteren, waardoor we een gevoel van zowel melancholie als acceptatie achterlaten.