Waar gaat je Meesteres Eyes Sonnet 130 Shakespeare over?

Shakespeare's Sonnet 130 gaat over de liefde van de spreker voor zijn minnares, ondanks haar fysieke onvolkomenheden. De spreker begint met het vergelijken van de ogen van zijn minnares met de zon, maar geeft vervolgens toe dat ze niet zo helder of helder zijn. Vervolgens vergelijkt hij haar adem met parfum, maar geeft toe dat het niet zo zoet is. Haar lippen zijn niet zo rood als koraal, en haar borsten zijn niet zo wit als sneeuw. De spreker houdt echter vol dat hij van haar houdt, ook al is ze niet perfect. Hij stelt dat haar onvolkomenheden haar menselijker en herkenbaarder maken. Hij besluit met te zeggen dat hij liever zijn minnares met al haar gebreken heeft dan welke andere vrouw ter wereld dan ook.

Hier is een meer gedetailleerde analyse van het sonnet:

* De spreker begint met het vergelijken van de ogen van zijn meesteres met de zon. Dit is een heel groot compliment, omdat de zon vaak wordt gezien als een symbool van schoonheid en perfectie. De spreker kwalificeert deze vergelijking echter snel door te zeggen dat haar ogen niet zo helder of zo helder zijn als de zon. Dit suggereert dat de spreker niet blind is voor de tekortkomingen van zijn minnares, maar dat hij ondanks deze van haar houdt.

* De spreker vergelijkt vervolgens de adem van zijn meesteres met parfum. Nogmaals, dit is een positieve vergelijking, omdat parfum vaak wordt gezien als een symbool van zoetheid en geur. De spreker nuanceert deze vergelijking echter opnieuw door te zeggen dat haar adem niet zo zoet is als parfum. Dit suggereert dat de spreker zijn minnares niet probeert te idealiseren, maar dat hij realistisch is over haar tekortkomingen.

* De spreker vergelijkt vervolgens de lippen van zijn minnares met koraal en haar borsten met sneeuw. Nogmaals, dit zijn positieve vergelijkingen, aangezien koraal vaak wordt gezien als een symbool van schoonheid en sneeuw vaak wordt gezien als een symbool van zuiverheid. De spreker nuanceert deze vergelijkingen echter opnieuw door te zeggen dat haar lippen niet zo rood zijn als koraal en haar borsten niet zo wit als sneeuw. Dit suggereert dat de spreker niet probeert zijn minnares voor te stellen als iets wat zij niet is, maar dat hij eenvoudigweg zijn liefde voor haar uitdrukt, met gebreken en zo.

* De spreker besluit met te zeggen dat hij liever zijn minnares met al haar gebreken heeft dan welke andere vrouw ter wereld dan ook. Dit is een krachtige liefdesverklaring, omdat het laat zien dat de spreker bereid is zijn minnares te accepteren zoals ze is, zonder te proberen haar te veranderen. Dit suggereert dat de liefde van de spreker voor zijn minnares waar en onvoorwaardelijk is.

Over het geheel genomen is Sonnet 130 een mooi en ontroerend eerbetoon aan de kracht van liefde. Het laat zien dat liefde zelfs de meest voor de hand liggende tekortkomingen kan overwinnen, en dat het mogelijk is schoonheid in onvolmaaktheid te vinden.