Veertien strakke regels, een tapijt van rijm.
Drie strofen sieren deze vorm op grootse wijze,
Elk kwatrijn weeft zijn verhaal, in sublieme tijd.
Met afgemeten cadans en terugkerende beat,
De jambische pentameter neemt zijn vlucht.
De penseelstreken van een dichter, woorden ontmoeten elkaar zo rijkelijk,
Om emoties in etherisch licht te schilderen.
De kwatrijnen bouwen laag op laag op,
Het onthullen van thema’s, het verstrengelen van gedachtedraden.
Beeldspraak bloeit, levendig als de kermis van mei,
Er verschijnen symbolen, met verborgen wijsheid beladen.
En dan de turn, een cruciaal refrein,
Een toonverandering, de vonk van een openbaring.
Het laatste couplet sluit de keten van het sonnet af,
Een climax die zijn sporen nalaat.
Dus laten we genieten van de kunst van dit sonnet,
Zijn harmonie, zijn gratie, zijn tijdloze kracht.
Want in deze regels vinden emoties een diagram,
Een spiegel voor de zoete bloem van het menselijk hart.