Het gedicht begint met een angstaanjagend beeld van een 'opgezette man', wat de oppervlakkigheid en kunstmatigheid van de moderne samenleving suggereert. De spreker beschrijft hoe deze mannen 'naar elkaar toe leunen' en hun keel 'verdrogen' in een vergeefse poging om bevrediging en vervulling te vinden. Hun inspanningen blijken echter nutteloos, omdat ze gevangen blijven in een cyclus van leegte en wanhoop.
Eliot maakt op meesterlijke wijze gebruik van beeldspraak om de holle en onsamenhangende aard van het bestaan over te brengen. Hij noemt de mannen 'met stro gevuld' en zonder 'passie of doel'. Hun woorden worden vergeleken met ‘uitgedroogde stemmen’ en hun glimlach met een ‘gebaar zonder betekenis’. De spreker benadrukt dat deze mannen slechts lege vaten zijn, die het vuur van echte emotie of de diepte van echte verbinding missen.
Het gedicht gaat dieper in op de existentiële crisis waarmee de holle mannen worden geconfronteerd. Ze zijn zich bewust van hun leegte en verlangen naar de terugkeer van kracht, hartstocht en geloof, maar ze lijken niet in staat aan hun toestand te ontsnappen. Ze verlangen naar een ‘passie’, een ‘motief’ en een ‘herinnering’ om betekenis aan hun leven te geven, maar ze blijven gevangen in spirituele stagnatie.
Eliot zinspeelt ook op het verlies van religieus geloof en de teloorgang van traditionele waarden in de moderne samenleving. Het gedicht verwijst naar verschillende religieuze symbolen en toespelingen, zoals het 'andere koninkrijk van de dood', wat duidt op een wereld voorbij het leven waar zelfs de dood geen soelaas biedt. De toon van de spreker is er een van wanhoop, terwijl hij de erosie van het geloof betreurt en het onvermogen van de moderne mensheid om transcendentie of verlossing te vinden.
‘The Hollow Men’ culmineert in een krachtige en verontrustende conclusie. De spreker stelt een reeks retorische vragen, waarbij de nadruk wordt gelegd op de nutteloosheid van het leven en het ontbreken van enige betekenisvolle orde. Hij verklaart dat "de ogen niet hier zijn" en "er geen leven is in wat dood is", wat suggereert dat de spirituele leegte van de holle mensen een punt heeft bereikt waarop geen terugkeer meer mogelijk is.
Het overheersende thema van het gedicht is het diepe gevoel van vervreemding en verlies dat de moderne mensheid ervaart. ‘The Hollow Men’ presenteert een sombere en sombere visie op een wereld waarin individuen gevangen zitten in een cyclus van wanhoop, verlangend naar betekenis, maar deze niet kunnen vinden. Eliots gebruik van beklijvende beelden en symboliek versterkt de emotionele impact van het gedicht, waardoor de lezers een gevoel van onrust en een diepgaande contemplatie over de aard van het bestaan krijgen.