Het gedicht begint met de spreker die naar de nachtelijke hemel kijkt en het beeld vastlegt van een 'langzaam vallende maan'. Het gebruik van het woord ‘slow-dropping’ suggereert een gevoel van tijdloosheid en stilte. De maan wordt gepersonifieerd als een ‘geest’, wat verder bijdraagt aan de mystieke kwaliteit van het gedicht.
Naarmate het gedicht vordert, worden de beelden levendiger en droomachtiger. De spreker noemt ‘zilver’, ‘sterren’ en ‘witte vogels’, waardoor een gevoel van betovering ontstaat. Het gebruik van kleuren, vooral de herhaling van ‘zilver’ en ‘wit’, draagt bij aan de etherische toon van het gedicht.
Het ritme van het gedicht draagt ook bij aan de stemming en toon. De regels zijn kort en worden vaak onderbroken door komma's en streepjes, waardoor een gevoel van pauze en reflectie ontstaat. Het ritme van het gedicht is langzaam en weloverwogen en bootst de langzaam bewegende beweging van de maan en de dromerige kwaliteit van de beelden na.
Over het geheel genomen creëren de beelden van het gedicht, gecombineerd met het ritme en het taalgebruik, een sfeer of toon van verwondering, mysterie en etherische schoonheid. Het roept een gevoel van tijdloosheid op en de magische transformatie van de wereld onder het zilveren licht van de maan.