Een roos omhelsde haar in al haar pracht.
Met zachte bloemblaadjes, een zachte tint,
Een geur die de geest zou kunnen doordrenken.
Op zijn stam zo slank, broos,
Een schoonheid die nooit kon falen.
Tussen de bloemen stond het zo helder,
Een baken van puur, stralend licht.
Elke ochtend, toen de zon opkwam,
De roos begroette hem met zijn ogen.
Onthulling van schoonheid in zijn kielzog,
Zoals dauw op zijn bloemblaadjes breekt.
Onder de azuurblauwe, grenzeloze hemel,
De roos zou bloeien, met zo grote vreugde.
Maar de tijd gaat snel, en de dagen vliegen,
En alles wat leeft, moet zeker sterven.
De roos, hoewel mooi, kon niet ontsnappen,
Een vleugje ouderdom en een wreed ongeluk.
Zijn bloemblaadjes, ooit zo levendig, weelderig,
Werd als perkament, broos, verstild.
Toch bleef de genade in haar voorbijgaan,
Een overblijfsel van de verworven schoonheid.
Want ook al houdt de roos op te bestaan,
De herinnering ervan leeft in mij en jou.
In verzen, geëtst met liefde en zorg,
De essentie ervan blijft hangen, is er altijd.
Een gedicht, een eerbetoon aan de roos,
Een bewijs van hoe het groeit.
Van ontluikende bloei tot definitieve rust,
Binnen deze woorden is het verhaal gezegend.