Door het hele gedicht heen drukt de spreker zijn verlangen uit om los te komen van maatschappelijke normen, verwachtingen en materialisme om een bevredigender bestaan te omarmen. De afbeelding van Tartaria als een plaats waar "er geen klokken zijn om de uren te slaan" benadrukt het verlangen van de spreker om te ontsnappen aan het meedogenloze verstrijken van de tijd en de druk die deze oplegt.
De nadruk op het transformerende karakter van poëzie accentueert verder het thema van het zoeken naar innerlijke rust. De spreker suggereert dat poëzie de kracht heeft om de lezer naar gebieden buiten het fysieke te transporteren, waardoor hij zijn alledaagse bestaan kan overstijgen en zich kan onderdompelen in een wereld van verbeelding en verwondering.
Uiteindelijk weerspiegelt "Tartary" een verlangen naar een toevluchtsoord waar de spreker kan ontsnappen aan de beperkingen en angsten van de echte wereld en een gevoel van spirituele bevrijding, creativiteit en persoonlijke vervulling kan bereiken.