Hier is een uitleg van het argument van Shakespeare:
De effecten van de tijd op de zomer:Shakespeare begint het sonnet door het voorwerp van zijn genegenheid te vergelijken met een zomerdag, waarbij hij de schoonheid en aangenaamheid van zo'n dag benadrukt. Vervolgens erkent hij echter dat zomerdagen vluchtig zijn en aan verandering onderhevig zijn. De zomerse adem of wind kan te hard of te mild zijn, en de zon, die de dag mooi maakt, kan ook verzengend zijn of verborgen zijn door wolken.
Onveranderlijke en perfecte schoonheid:In tegenstelling tot de veranderende aard van de zomer, beweert Shakespeare dat de schoonheid van de persoon tot wie hij zich richt onveranderlijk en eeuwigdurend is. Hij zegt:"Maar uw eeuwige zomer zal niet vervagen, noch het bezit verliezen van dat mooie dat u bezit." Dit betekent dat de schoonheid van de persoon in de loop van de tijd niet zal afnemen, en ook niet zal worden beïnvloed door de harde realiteit van de wereld.
Onsterfelijkheid door poëzie:Shakespeare suggereert dat de schoonheid van de persoon onsterfelijk zal worden gemaakt door zijn poëzie. Hij zegt:"Zolang mensen kunnen ademen of ogen kunnen zien, zo lang leeft dit, en dit geeft u leven." Door een gedicht te schrijven over de schoonheid van de persoon, zorgt Shakespeare ervoor dat zijn herinnering en schoonheid voortleeft, zelfs nadat zijn fysieke bestaan is geëindigd. Zijn poëzie wordt een bewijs van hun eeuwige schoonheid.
In wezen is het argument van Shakespeare dat de schoonheid en waarde van de persoon tot wie hij zich richt de beperkingen van de tijd en de natuurlijke wereld overstijgen. Door hun schoonheid in zijn poëzie te vereeuwigen, zorgt hij ervoor dat ze nog generaties lang herinnerd en bewonderd zullen worden.