Terwijl de kinderen spelen, mijmert de spreker over de vluchtige aard van het leven en de kunst. Hij denkt na over hoe het speelhuis, ooit bruisend van activiteit en vol gelach, nu een verweerd overblijfsel is geworden, onderworpen aan de meedogenloze krachten van de tijd. Het zorgeloze spel van de kinderen staat in contrast met de vervallen grandeur van het speelhuis en symboliseert de voortdurende levenscyclus en de vergankelijkheid van menselijke bezigheden.
Het centrale thema van het gedicht draait om de wisselwerking tussen tijd, herinnering en het evoluerende landschap van de menselijke ervaring. Longfellow maakt gebruik van beeldspraak en symboliek om het idee over te brengen dat, hoewel de fysieke structuren kunnen afbrokkelen, de herinneringen en emoties die daarmee samenhangen, blijven bestaan, zij het in een getransformeerde staat. Het oude speelhuis, in zijn staat van verval, wordt een aangrijpende metafoor voor de vergankelijkheid van wereldse prestaties en de onvermijdelijkheid van verandering.
Het gedicht eindigt met een contemplatieve noot, waarbij de spreker zich verwondert over het vermogen van de kinderen om vreugde te vinden te midden van ruïnes. Hij erkent de blijvende kracht van de verbeelding en de regeneratieve geest van de jeugd die vergeten ruimtes nieuw leven kan inblazen. The Old Playhouse herinnert aan de vergankelijkheid van menselijke inspanningen, maar viert ook de veerkracht van de menselijke geest en het vermogen om schoonheid en betekenis te vinden in de overblijfselen uit het verleden.