Begin:Het gedicht begint met een gevoel van melancholie en berusting. De spreker betreurt het verstrijken van de tijd en de onvermijdelijke nadering van de dood, waarbij hij zichzelf vergelijkt met een zomerdag die langzaam vervaagt. De stemming is er een van verdriet en aanvaarding van de sterfelijkheid.
Einde:In tegenstelling tot de sombere toon aan het begin krijgt het einde van het gedicht een positievere en hoopvollere toon. De spreker vindt troost in het idee dat zijn liefde voor de persoon aan wie het gedicht wordt gericht, na de dood zal voortbestaan en zal voortleven, zelfs als zijn fysieke lichaam is vergaan. Deze stemmingswisseling suggereert een gevoel van transcendentie en de kracht van liefde om de grenzen van de sterfelijkheid te overwinnen.