In vluchtige dromen van verre vluchten,
Een vermoeide geest verlangt naar een gezicht,
Voorbij de grenzen van aardse grenzen,
Waar eindeloze rijken van vrijheid weerklinken.
Net als de wind breekt de ziel los,
Het doorbreken van zwaartekrachtketens,
Vanaf de aarde stijgt het zachtjes op,
Op weg naar een universum dat overstijgt.
Om deze aardse grenzen te ontwijken en te stijgen,
Te midden van fonkelende sterren om te verkennen,
Een zoektocht naar gebieden waar zielen ontbranden,
In een lichtgevende uitgestrektheid van hemels licht.
Over sterrenstelsels en kosmische kusten,
De geest reist terwijl hij onderzoekt,
Gefluisterde geheimen van de schepping ontvouwen zich,
In kosmische wonderen die nog niet zijn verteld.
Een symfonie van hemelse harmonie,
Leidt de ziel naar haar ware bestemming,
Door etherische rijken glijdt het naadloos,
De wereldse getijden van het leven achterlatend.
Binnen de enorme uitgestrektheid van het onbekende,
Er is een gevoel van rust gegroeid,
Want tijdens deze grenzeloze reis ontdekte het:
Een plek waar liefde en eenheid in overvloed aanwezig zijn.
Zo vliegt de geest voor altijd,
In sferen waar eeuwige schoonheid ligt,
Grenzen overschrijden, hoog stijgen,
Om deze aardse grenzen te ontwijken, in de grenzeloze hemel.